อยากลองเป็นนักเขียน...ปฐมบทของการเริ่มต้น

ไม่รู้ว่า การที่จะต้องเป็นนักเขียน หรือเขียนเรื่องราวอะไรให้คนได้อ่านนั้น เขาเริ่มกันที่ตรงไหน บ่อยครั้งที่ก่อนหน้่านี้ มีควาิมคิดเสมอว่า อยากเขียน เรื่องราวต่างๆ ให้คนได้อ่านกัน มีเรื่องราวมากมายที่่ผ่านเข้ามาในชีวิตเรา ที่อยากเล่า หรืออยากเขียนให้คนหลายๆ คนได้อ่าน หากสิ่งนั้นจะเป็นประโยชน์ต่อผู้ที่ได้เข้ามาอ่านบ้่าง ไม่มากก็น้อยก็ตามที แต่จนแล้วจนรอด มาหลายปี (พอๆ กับชีวิตที่รอมาได้ถึงตอนนี้) ก็ยังไม่ได้เริ่มเขียนอะไรเลย ชอบนึก และ อยากเล่ามากกว่าเขียนไปซะอีก ความคิดที่ออกมา พอพูดกลับไม่ได้ดังที่ได้นึกไว้  แต่ว่าเขียนนี่้ ก็ยังไม่รู้ว่าจะได้อยากที่เรานึกๆ ไว้ไหม เพราะว่าคิดว่า ความคิดที่เราพลันนึกได้ ในหลายๆ เรื่องนั้น มันดีนะ แต่ว่าพอจะถ่ายทอดออกมา ไม่ว่าพูดหรือไม่ว่าจะเขียน ดูเหมือนมันยังไม่ได้ดังที่เราอยากให้เป็นเลย คงต้องเริ่มลองดูซะแล้วละ .... มันจึงเป็นปฐมบท แรกของการเริ่มเป็นผู้ที่ขีดเขียน ลองเขียนใน บล๊อกทางเวปเอาไว้อ่านก่อนดีกว่า น่าจะดี นานๆ เมื่อไรที่เราพร้อมเราก็เปิดมาอ่านที แล้วก็ต่อเรื่องที่เราอยากเขียน ก็น่าจะดีนะ ... เขียนไปไว้อ่านคนเดียวก่อนดีกว่า เมื่อไรที่เห็นว่าน่าสนใจเราค่อยหาคนมาช่วยอ่านเพิ่ม ก็น่าจะดี เผื่อว่าสิ่งที่เขียนไว้ จะเป็นประโยชน์ในการนำไปขบคิดหรือพิจารณาหาประโยชน์จากการได้อ่านสิ่งที่เราได้เขียนเอาไว้นี้ ... เิริ่มเรื่องอะไรดี เอาไว้ตอนหน้าดีกว่า ... เยอะแยะมากๆๆๆๆ มาย แต่ยังไม่เริ่มตอนนี้ดีกว่า ... รอกันต่อไป

31 มกราคม 2555

บางช่วงชีวิตของคนเรา หากไม่ได้ให้ความสนใจกับช่วงเวลาต่างๆ เราก็อาจไม่เห็นสิ่งดีๆ ที่ปรากฏขึ้นในช่วงเวลานั้นๆ เลยก็ได้ หลายคนปล่อยเวลาให้ผ่านเลยไป เมื่อได้คิดอีกครั้ง ร่างกายนั้นก็อยู่ในบ้านหลังสุดท้ายเสียแล้ว บางคนอาจระลึกได้ยามแก่ จะแก้สิ่งต่างๆ หรือเห็นคุณค่าของเวลาก็ไม่ทันการณ์ซะแล้ว เพราะ่ว่าชีวิตมนุษย์นั้น ได้ต้นทุนของชีวิตที่สำคัญอย่างหนึ่งมาเท่ากัน นั้นคือเวลา เวลาของคนเรานั้นได้มา 1 วัน คือ  24 ชม. เท่านั้น จึงเป็นสิ่งสำคัญยิ่งที่เราจะต้องใช้เวลาที่มีอยู่อย่างจำกัดนี้ให้เกิดประโยชน์และคุ้มค่ากับชีวิตของเราเองให้มากที่สุด อย่าคาดหวังว่าจะมีวันพรุ่งนี้ แต่จงทำวันนี้ให้ดี กว่าดีที่สุด